Cada un destes últimos sosteñen un dedo, formado por numerosas falanxes. Alberga alrede-dor de 1,165 especies, de las cuales 606 son endémicas (Flores-Villela y Canseco-Márquez 2004). Ao longo desta as larvas van perdendo progresivamente a cola como consecuencia dunha autolise celular. Milner, A. R. (1993) Amphibian-grade Tetrapoda. Le, M. S. E. & Anderson, J. S. (2006) Molecular clocks and the origin(s) of modern amphibians. A lingua é carnosa e nalgúns grupos está suxeita pola súa banda anterior e libre por detrás para que poida ser proxectada ao exterior e capturar as presas. En todos os tetrápodos está formada por tres ósos principais: o ilio en posición dorsal e, ventralmente, a pube en posición anterior e o isquion en posición posterior; no punto de reunión destes tres ósos fórmase o acetábulo no que se articula a cabeza do fémur.[2]. <<8E4BDEF73C6A9F4D8865F7D12A6953E3>]>> 0000004899 00000 n 0000006707 00000 n [3][39] Leva a cabo unha serie de funcións vitais nos anfibios ao protexelos contra a abrasión e axentes patóxenos, colaborar na respiración (respiración cutánea), absorbendo e liberando auga e contribuíndo por medio do cambio de pigmentacións (nalgunhas especies) e a secreción de substancias a través desta, ao control da temperatura corporal. Un 85% dos 100 anfibios máis ameazados reciben ningunha ou pouca protección. A cintura escapular posuía dous elementos diferenciados, por unha banda os elementos derivados endocondrais da aleta do precursor pisciforme ancestral e que servía para fornecer unha superficie de articulación á extremidade; por outro, un anel de ósos de orixe dérmico (escamas cutáneas) que se afundiron cara ao interior. Os adultos parécense bastante aos cágados, as únicas diferenzas son a presenza de pulmóns en lugar das branquias e a posibilidade de reproducirse e de vivir fóra da auga. [6][7][8], Recoñécese como anfibios aos anuros (ras e sapos), caudados (Ambystoma, píntegas e tritóns) e aos Gymnophiona.[9]. 0000148557 00000 n 0 Angulo A (2002) Anfibios y paradojas: Perspectivas sobre la diversidad y las poblaciones de anfibios. Crese, ademais, que poden presentar propiedades funxicidas e bactericidas. Milner, A. R. (1990) The radiations of temnospondyl amphibians. Estes ósos articúlanse no pulso ou o nocello cun carpo ou un tarso, respectivamente, que consisten, cando o seu desenvolvemento é completo, en tres filas de osiños, con tres na fila proximal, un na central e cinco na distal. (1989) Redescription of Triadobatrachus massinoti (Piveteau, 1936) an anuran amphibian from the Early Triassic. by Juanho0098. Partes del cuerpo. Todos os anfibios actuais agrúpanse, polo xeral, no grupo Lissamphibia, o que está composto polos clados Gymnophiona, Caudata e Anura, os cales están organizados segundo o tipo de estrutura vertebral e de extremidades. %%EOF Barker, J.; Grigg, G.C. [2], As larvas atravesan por tres estadios de desenvolvemento, sendo o primeiro premetamórfico, levándose a cabo un crecemento por mor dos estímulos xerados polas elevadas doses de prolactina producidas pola adenohipófise. 133-165. Sistema esquelético. Fóra dela utilizan as catro patas para andar. [1][2] A diferenza do resto dos vertebrados, distínguense por sufrir unha transformación durante o seu desenvolvemento. Con todo, as análises posteriores e recentes nas que se ocuparon grandes bases de datos tanto de xenes nucleares como mitocondriais, ou unha combinación de ambos, establecen ás ras e as píntegas como grupos irmáns, cuxo clado é denominado Batrachia. Cloaca → Por onde saem todas as excretas do anfíbio. 0000006979 00000 n Anatomía comparada, función, evolución. & Tyler, M.J. (1995). A cor da pel dos anfibios está producida por tres capas de células pigmentarias ou cromatóforos. Este grupo é reafirmado por estudos de datos morfolóxicos (incluíndo o de espécimes fósiles). Jr.Cleveland P Hickman, Larry S. Roberts, Allan L. Larson: Integrated Principles of Zoology, McGraw-Hill Publishing Co, 2001. As larvas dos anfibios viven nas augas doces, mentres que os adultos, polo xeral, levan unha vida semiterrestre, aínda que sempre en lugares húmidos. [1] Nos anuros, as parellas aparéanse na auga nun acto que se denomina amplexo ou abrazo nupcial, durante o cal o macho se aferra fortemente á femia cos seus membros anteriores, os cales posúen calosidades especiais para unha mellor adhesión.[3]. 0000108455 00000 n [47][48][49][50] O declive dos anfibios é actualmente unha das maiores ameazas para a biodiversidade global. [20][26][27][28] 0000002006 00000 n 0000014495 00000 n A pel dos tres principais grupos de anfibios (anuros, caudados e Gymnophiona) é estruturalmente similar (aínda que a diferenza do resto dos anfibios, os Gymnophiona posúen escamas dérmicas), sendo permeable á auga, espida (non contén ningún tipo de anexo tegumentario, como pelos ou escamas), moi vascularizada e está provista dunha multitude de glándulas. Os anfibios son dioicos, é dicir, posúen sexos separados, existindo moitos casos de dimorfismo sexual. A concepción clásica de anfibio, considerada hoxe parafilética, considera anfibios a todos os tetrápodos anamniotas (ovo non protexido por un amnio nin unha casca). Carroll, R. L. (2009) The Rise of Amphibians: 365 Million Years of Evolution. Anna M. Ribas Margarit a 2 NIVELL BÀSIC NIVELL MITJÀ NIVELL AVANÇAT NIVELL SUPERIOR Les categories gramaticals El Nom El Determinant 1999. 0000006118 00000 n O cambio de cor que experimentan moitas especies está causada por secrecións da hipófise. Os rexistros fósiles máis antigos de ras (e de lisanfibios) datan do Triásico Inferior (~250 Ma) de Madagascar[18] (correspondendo ao xénero Triadobatrachus[19]), mentres que os das píntegas corresponden ao período Xurásico (~190 Ma). Moitas das causas deste dramático declive non están ben estudadas, e por iso é un tema actualmente suxeito a unha intensiva investigación por parte de científicos en todo o mundo. Os anfibios foron os primeiros vertebrados en adaptarse a unha vida semiterrestre,[3] presentando na actualidade unha distribución cosmopolita ao atoparse exemplares en practicamente todo o mundo, estando ausentes só nas rexións árticas e antárticas, nos desertos máis áridos e na maioría das illas oceánicas. xref No estado larvario presentan unha circulación similar aos peixes, da aorta ventral parten catro arterias; tres delas van ás branquias, mentres que a outra comunica cos pulmóns aínda sen desenvolver polo que leva sangue desoxixenada.[1]. x�b```b``�``e`��� Ā B@16�O���v��4�� Kս.>`@"�� .�)L��������0��ĹKGL2s;��7c^�*jҩ�a�G�\�7r��YtP������ 3@\�Q3R��L��� Q����qGG��(c Poison-arrow frogs, Dart-poison frogs, Poison-dart frogs", Reuters, Giant newt, tiny frog identified as most at risk, guardian.co.uk, Drive to save weird and endangered amphibians, guardian.co.uk/environment, images of the species, guardian.co.uk/environment, Gallery: the world's strangest amphibians, Status and trends of amphibian declines and extinctions worldwide, https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anfibios&oldid=5505314, Todos os artigos con ligazóns externas rotas, Artigos con ligazóns externas rotas desde unha data descoñecida, Artigos con ligazóns externas rotas desde maio de 2020, Wikipedia:Páxinas que usan ligazóns máxicas ISBN, Artigos que toda Wikipedia debería ter (máis de 30 kB), Wikiproxecto 1000 artigos de calidade para alumnado de 12 a 16 anos/Bioloxía e Xeoloxía, Artigos que toda Wikipedia debería ter (Ciencia), licenza Creative Commons recoñecemento compartir igual 3.0. [40] En cada pata hai tres articulacións: o ombreiro (ou cadeira), o cóbado (ou xeonllo) e o pulso (ou nocello). H�\�͎�@�=OQ��E��՝!q1?g �tHF$��~�p:=ɘ(�P%'���~������ks��;u};���>6����ʵ]3}�Ϳͥ����M��O�l�v��t�6���m�������6�]vO��ó��a�/����m6���,/�����]>o{ٷ�z7=^Ҟ+~>��V��������P7q��s�֋�ٸu�>�,���_W�v<5��1[��x�H���Y�_�_�ߘߐ��[䂹@�1�K��bN���� Na pel apréciase xa un carácter típico dos vertebrados terrestres, como o é a presenza de capas externas moi cornificadas. 0000007732 00000 n In: P. D. Taylor and G. P. Larwood (eds.) Copeia 2: 395. Os coidados paternais están presentes nun menor número de especies, ao exhibir a gran maioría unha estratexia r respecto da reprodución. 0000018089 00000 n [2][42][43][44], Presentan unha segmentación holoblástica desigual, carecendo de membranas extraembrionarias. [2], Os anfibios posúen un par de fosas nasais que se comunican coa boca e as cales están provistas de válvulas para impedir a entrada de auga, contribuíndo, á súa vez, coa respiración pulmonar.[3]. Presentan unha dieta carnívora, como a gran maioría de anfibios en etapa adulta (sendo polo xeral herbívoros en estado larvario), alimentándose de insectos, arácnidos, vermes, caracois e case calquera animal que se mova ou sexa o suficientemente pequeno como para ser engulido completamente. 0000008340 00000 n Por outra banda, existen culturas que relacionaron os anfibios coa fertilidade, a fortuna ou a protección, entre outros aspectos beneficiosos. Se hace una descripción de la morfología de los anfibios. [1][36][37] Os Gymnophiona corresponden aos anfibios modernos máis escasos, descoñecidos e peculiares. The Johns Hopkins University Press, 544 pages. Denti JN (1988) Hormonal interaction in amphibian metamorphosis. [1][3] A circulación maior consiste nun traxecto xeral polo corpo, mentres que a menor realiza un traxecto exclusivamente pulmonar e incompleto, xa que o sangue mestúrase no ventrículo, e ao percorrer o corpo contén unha parte oxixenada e outra desoxixenada. [51] Entre as características máis destacables deste declive, atópanse colapsos nas poboacións e extincións masivas localizadas. [20][21][22], A orixe do grupo aínda é incerta, podendo dividirse as hipóteses actuais en tres principais categorías. Os anfibios (Amphibia, do grego ἀμφί, amphí ('ambos') e βίος, bíos ('vida'), que significa «ambas as vidas» ou «en ambos os medios») son unha clase de vertebrados anamniotas (sen amnio, como os peixes), tetrápodos, ectotérmicos, con respiración branquial durante a fase larvaria e pulmonar ao alcanzar o estado adulto. A boca alcanza gran tamaño, estando, en ocasións, provista de pequenos dentes débiles. endstream endobj 34 0 obj<>/Metadata 31 0 R/Pages 30 0 R/Type/Catalog/PageLabels 28 0 R>> endobj 35 0 obj<>/Font<>/ProcSet[/PDF/Text]/Properties<>/MC1<>/MC2<>>>/ExtGState<>>>/Type/Page>> endobj 36 0 obj<> endobj 37 0 obj<> endobj 38 0 obj<> endobj 39 0 obj<> endobj 40 0 obj[/ICCBased 59 0 R] endobj 41 0 obj<> endobj 42 0 obj<>stream Rage, J-C. & Roček, Z. [2] Case todos viven en charcas e ríos, pero algúns son arborícolas e outros habitan en zonas desérticas sendo activos só durante a época de choivas. Son escavadores de aspecto vermiforme desprovistos de patas e que posúen unha cola rudimentaria e tentáculos olfactivos. Na fase adulta os anfibios (en especial os anuros) perden as branquias e desenvolven pulmóns, e a circulación vólvese dobre pola aparición dunha circulación menor e pola circulación maior xa existente. 0000004241 00000 n La herpeto- fauna de las islas del Pacífico de Baja California está constituida por 33 especies y 14 subespecies. %PDF-1.4 %���� trailer As extremidades dos tetrápodos son de tipo quiridio. Debido á mestura entre sangue venosa e sangue arterial, o sangue ao saír do corazón é clasificada mediante unha válvula espiral denominada válvula sigmoidea, que se encarga de transportar o sangue oxixenado a órganos e tecidos e o desoxixenado aos pulmóns. Estas tres capas celulares corresponden aos melanóforos (que ocupan a capa máis profunda), os guanóforos (que forman unha capa intermedia e conteñen moitos gránulos que, por difracción, producen unha cor verdeazulada) e os lipóforos (amarelos que constitúen a capa máis superficial). de anfibios y reptiles (herpetofauna). Por outra banda, os caudados (píntegas ou tritóns) están provistos de membros iguais e dunha cola. 732 pp. [1][2], Desde hai miles de anos os anfibios foron asociados con mitos e maxia, enfocándose moito deste folclore desde unha perspectiva negativa. Como se dixo, os anfibios presentan un estado larvario e un estado adulto, nos que a circulación é diferente para cada estado. A última edición desta páxina foi o 28 de xuño de 2020 ás 15:31. As glándulas velenosas teñen unha función defensiva como resposta á depredación, xa que producen substancias irritantes ou velenosas. Coñécense 206 especies de Gymnophiona, mentres que os caudados e os anuros están representados por uns 698 e unhas 6588 especies, respectivamente. Morfología de los anfibios I Sumario: Morfología de los anfibios. 0000001485 00000 n Este orden, compuesto por 6 200 especies (Frost, 2013) y 6 233 (AmphibiaWeb), es el más abundante y diversificado de los anfibios vivientes. Ecología Aplicada (Perú) 1:105-109. O funcionamento desta válvula é aínda descoñecido. 0000010074 00000 n Descubra todo lo que Scribd tiene para ofrecer, incluyendo libros y audiolibros de importantes editoriales. 0000000996 00000 n O tracto dixestivo é relativamente curto nos adultos, unha característica na maioría dos carnívoros. A diferenza dos peixes óseos, non existe control directo do sistema nervioso sobre as células pigmentarias e, por tanto, o cambio de cor é bastante lento.[40]. de forma transversal, e uma fina camada em forma longitudinal. 0000145054 00000 n 0000002704 00000 n In: M. Benton (ed.) España. Carroll, R. L. (1988) Vertebrate Paleontology and Evolution. Habitan unicamente nas rexións tropicais húmidas. 0000012705 00000 n Trueb, L. & Cloutier, R. (1991) Origins of the Higher Groups of Tetrapods: Controversy and Consensus (eds Schultze, H.-P. & Trueb, L.) 174–193. [3] Dos ovos xorden as crías en estado larvario, chamadas en moitos casos cágados. [3] Os cambios e as adaptacións á vida terrestre seguíronse suscitando, entre os cales se poden nomear a evolución dunha lingua viscosa e protráctil (empregada primordialmente na captura das presas), o desenvolvemento de glándulas cutáneas secretoras de veleno (como método de defensa), pálpebras móbiles e glándulas para a limpeza, protección e lubricación dos ollos; entre outras. Science 166: 888-891. 30. Hai descritas 7492 especies de anfibios. 0000011774 00000 n �d% ����t��4K�j � Ċ`%��L3�.1�f* �_0%1|d�fx�x���?��V̺��̍�U����.��-����j�j�!��s�K�8x��ְ��9�� �}R� (2999), pp. 0000005843 00000 n Caracteres morfológicos externos. 0000010921 00000 n En moitas especies mantéñense na fase adulta hábitos acuáticos e natatorios. startxref Os primeiros estudos de secuencias de ADN mitocondrial e ADN ribosomal nuclear sustentaban unha relación próxima entre as píntegas e as proceras. American Zoologist 28:297-308. [41] Estas vistosas coloracións van asociadas, con frecuencia, a un gran desenvolvemento das glándulas velenosas paratoides e, en consecuencia, constitúen unha coloración aposemática (ou de advertencia) que permite unha rápida identificación por parte de posibles depredadores. Os primeiros tetrápodos orixináronse a partir dun antepasado común entre estes e os peixes de aletas lobuladas (sarcopterixios) conservando aínda branquias e escamas, pero que en lugar de aletas presentaban patas anchas e aplanadas cun gran número de dedos, como é o caso dos oito e sete nas especies dos xéneros Acanthostega[10] e Ichthyostega[11] respectivamente. �3{dad�. 0000071906 00000 n 0000004933 00000 n Apariencia de los anuros. Na maioría dos anuros as extremidades traseiras son alargadas como unha adaptación para saltar e nadar. [29][30] A terceira hipótese suxire un carácter polifilético (difilético e nalgúns estudos trifilético) dos lisanfibios, cunha orixe das ras e as píntegas a partir dos temnospóndilos, mentres que as proceras (e ás veces as píntegas) derivarían dos lepospóndilos.[31][32][33][34][35]. 0000151305 00000 n As causas deste declive son atribuíbles a diversos factores, como a destrución de hábitat, as especies introducidas, o cambio climático e enfermidades emerxentes. [46], A fecundación, como se mencionou, é externa, levándose a cabo na auga onde o macho verte o seu esperma á vez que a femia deposita ovos aínda sen fecundar. 0000149931 00000 n Entre os casos onde se dá unha estratexia K pódense nomear ao do Pipa pipa, o da Rhinoderma darwinii ou o das especies do xénero Rheobatrachus. [23] Na primeira Lissamphibia é considerado como un grupo monofilético derivado dos temnospóndilos nese caso o grupo irmán pode ser o xénero Doleserpeton, e Amphibamus, Branchiosauridae[24][25] ou un subgrupo deste último grupo. Oxford: Clarendon Press. Interamericana. [2] A principal fonte de alimentos no estado adulto constitúena os insectos, como os coleópteros, e outros invertebrados, como eirugas de bolboreta, vermes de terra e arácnidos. A pel consta de varias capas e renóvase periodicamente mediante un proceso de muda (sendo esta, polo xeral, inxerida), o cal está controlado pola hipófise e a tiroide. Estas substancias constitúen un sistema de defensa fronte aos depredadores. 0000008230 00000 n 0000003460 00000 n Algunhas especies de anfibios secretan a través da pel substancias altamente tóxicas. A cintura escapular dos primeiros anfibios era case idéntica á dos seus antecesores os osteolepiformes, salvo pola presenza dun novo óso dérmico, o interclavicular (que se perdeu nos anfibios modernos). The Fossil Record 2. Laurin, M. (1998) The importance of global parsimony and historical bias in understanding tetrapod evolution. → Possui grande número de pregas na mucosa. [14][15][16][17] Esta hipótese axudaba a explicar os patróns de distribución e o rexistro fósil dos lisanfibios, dado o feito de que as ras están distribuídas en case todos os continentes mentres que as píntegas e as proceras presentan unha moi marcada distribución en rexións que algunha vez formaron parte de Laurasia e Gondwana respectivamente. Annales des Sciences Naturelles, Zoologie, Paris, 13e Série 19: 1-42. Existe un intenso debate no que respecta á definición de "anfibio". Mucho más que documentos. Adicionalmente a pel actúa moitas veces como un medio de defensa ou disuatorio contra os depredadores, ao posuír unha serie de glándulas velenosas ou pigmentacións de advertencia. A cloaca é unha cavidade onde desembocan os aparellos dixestivo, urinario e reprodutor cun único orificio de saída ao exterior; preséntase tamén nos réptiles e nas aves. → Em algumas espécies substitui o reto. Bolt, J. R. (1969) Lissamphibian origins: possible protolissamphibian from the Lower Permian of Oklahoma. Nela móvense con soltura grazas aos movementos laterais da cola. Entre as dez especies máis ameazadas do mundo (de todos os grupos) atópanse tres anfibios; e entre as cen máis ameazadas, hai trinta e tres, como se lista a continuación:[52][53][54][55], Reprodución, desenvolvemento e alimentación. Este tipo de desenvolvemento chámase metamorfose. Dentro de la clasificación de los anfibios debemos conocer a los anuros son el grupo de anfibios más conocidos, aunque no el más numeroso. [1] Presentan fecundación interna e externa, sendo na súa maior parte ovíparos. 0000007484 00000 n A alimentación baséase nos vexetais durante a fase larvaria e está composta por artrópodos e vermes no estado adulto. The complete mitochondrial genome of a relic salamander, Initial diversification of living amphibians predated the breakup of Pangaea, Dates, nodes and character conflict: addressing the lissamphibian origin problem, The Palaeozoic Ancestry of Salamanders, Frogs and Caecilians, The lissamphibian humerus and elbow joint, and the origins of modern amphibians, Molecular clocks and the origin(s) of modern amphibians, The phylogenetic trunk: Maximal inclusion of taxa with missing data in an analysis of the Lepospondyli, The origin and early radiation of terrestrial vertrebrates, A stem batrachian from the Early Permian of Texas and the origin of frogs and salamanders, On the origin of and phylogenetic relationships among living amphibians, "Dendrobatidae. Global Amphibian Declines: A Problem in applied ecology. [3] As glándulas mucosas secretan un mucus incoloro e líquido que prevén o desecamento e mantén o equilibrio iónico. El porcentaje de endemismos es de 32%. aspectos de su morfología e historia natural. Moitas ras ao saltar exhiben subitamente manchas de cores brillantes nas súas patas posteriores, o cal serve para asustar ou sorprender aos seus depredadores. 0000015441 00000 n Os anuros e os urodelos presentan, polo xeral, catro extremidades, mentres que os Gymnophiona carecen delas. Existe unha predominancia das coloracións verdosas, con todo, diversas especies posúen patróns cromáticos que fan ao animal claramente visible, como é o caso da píntega común (Salamandra salamandra) ou o das ras Dendrobatidae. [13], As relacións filoxenéticas entre os tres grupos de lisanfibios foron materia de debates e controversias por décadas. 0000008452 00000 n McGraw-Hill. Os anfibios, no seu senso máis amplo, foron dividido en tres subclases, dúas das cales están extintas:[12], Segundo a sistemática cladística, o concepto de anfibio é moito máis restrinxido e inclúen neste grupo só aos anfibios modernos e os seus antepasados máis próximos, aos amniotas e aos seus antecesores máis inmediatos. Sistema circulatorio. Las especies de este grupo se encuentran en hábitats acuáticos, terrestres, fosoriales y arborícolas en prácticamente todos los continentes (Heyer et al., 2001; Halliday y Adler, 2007). Cumpren un rol ecolóxico vital respecto ao transporte de enerxía desde o medio acuático ao terrestre, así como a nivel trófico ao alimentarse en estado adulto, en gran medida, de artrópodos e outros invertebrados. 33 35 Finalmente, os anuros (ras ou sapos) están provistos de membros desiguais e carecen de cola no estado adulto, presentando, como adaptación ao salto, unha columna vertebral reducida e ríxida chamada urostilo. [3] Os engrosamentos locais son habituais, como é o caso dos anuros do xénero Bufo, como adaptación a unha vida máis terrestre.[40]. 0000001369 00000 n London: Chapman & Hall. Kardong K (2001) Vertebrados. Atelopus , aparentemente extinta en la naturaleza . ": AmphibiaWeb: Information on amphibian biology and conservation", "Animales que son Anfibios | Bioenciclopedia 2020", Earliest known tetrapod braincase and the evolution of the stapes and fenestra ovalis, Taxonomic Revision Of The Late Devonian Tetrapod Ichthyostega from East Greenland, Definition of the taxon Tetrapoda - Tree of Life, Tetrapod phylogeny inferred from 18s and 28s ribosomal RNA sequences and a review of the evidence for amniote relationships, A molecular perspective on lissamphibian phylogeny, Molecular evidence for the early history of living amphibians. [1][2] Como se fixo mención, a pigmentación serve, á súa vez, como un medio para protexer ao animal dos efectos da luz ou, no caso das cores escuras, para facilitar a absorción de calor. Son animais engulidores, posto que introducen no seu tubo dixestivo presas sen fragmentación previa. 0000013629 00000 n Major Evolutionary Radiations 52: 321-349. [45] Xa no estadio prometamórfico dáse paso ao desenvolvemento das extremidades posteriores, finalizando co terceiro estadio onde se produce o clímax metamórfico que conclúe coa transformación da larva en xuvenil. 0000000016 00000 n 0000005199 00000 n 67 0 obj<>stream 0000009214 00000 n Presentan un corazón tricameral formado por un ventrículo e dúas aurículas, (segundo os casos, podería considerarse como unha única aurícula, total ou parcialmente dividida). As glándulas cutáneas están máis desenvolvidas que nos peixes, existindo dous tipos: as glándulas mucosas e as glándulas velenosas. → Se liga ao reto do intestino grosso. Anual Review of Ecology and Systematics, Vol. [4][5] O seu estudo (xunto cos réptiles) coñécese como herpetoloxía. O sistema nervioso non presenta grandes particularidades con respecto ao dos peixes. Ross A. Alford, Atephen J. Richards. [1] A disposición dos ósos e músculos das extremidades anteriores e posteriores dos tetrápodos é dunha constancia sorprendente, a pesar dos diferentes usos aos que se destinan. Existe un óso longo basal (úmero/fémur) que articula no seu extremo distal con dous ósos, o radio/tibia e a ulna ou cúbito/fíbula ou peroné. Os anfibios (Amphibia, do grego ἀμφί, amphí ('ambos') e βίος, bíos ('vida'), que significa «ambas as vidas» ou «en ambos os medios») son unha clase de vertebrados anamniotas (sen amnio, como os peixes), tetrápodos, ectotérmicos, con respiración branquial durante a fase larvaria e pulmonar ao alcanzar o estado adulto. WH Freeman & Co. Busse K. (1970) Care of the young by male Rhinoderma darwini. Tegumento. 33 0 obj <> endobj -Peritônio: Consiste em uma membrana serosa que reveste todo o intestino, e outros órgãos abdominais. Orden Anura. [38] Durante a etapa larvaria atravesan por un estado pisciforme. A cintura pélvica está moito máis desenvolvida. A cor é xeralmente críptica, é dicir, ten como finalidade ocultar ou confundir ao animal coa súa contorna. [3] A posta, ao non estar os ovos resgardados contra o desecamento, efectúase normalmente en auga doce e está conformada por unha multitude de pequenos ovos unidos por unha substancia xelatinosa, estando, á súa vez, cubertos por unha ou máis destas membranas que os protexen dos golpes, dos organismos patóxenos e dos depredadores. Desde a década de 1911, rexistráronse dramáticos declives nas poboacións de anfibios de todo o mundo. A segunda hipótese tamén establece a Lissamphibia como un grupo monofilético, pero derivado dos lepospóndilos.